คติประจำใจ

"คิดก่อนทำ  จำกฏเกณฑ์  เร่งปฏิบัติ

เรามิใช่อัจฉริยะ  ใช้ความมุมานะเป็นจุดยืน"

 ผมมีบทความที่เกี่ยวกับ "ความมานะ"  มาฝากคับ

 ซึ่งนำมาจาก  http://www.siamdara.com/ColumnDetail.asp?cid=237

มีเนื้อความดังนี้

ศุกร์ ที่ผ่านมา (20 มี.ค.) ผมได้ขออนุญาต ดร.โสภณ พรโชคชัย นำข้อเขียนของท่าน ซึ่งเขียนถึงความมานะของคนญี่ปุ่น ที่หมู่บ้านอุมะจิ อยู่บนเกาะชิโกกุ มาให้ท่านผู้อ่าน ''สยามดารา'' ซึ่งบางท่านอาจกำลังเผชิญภาวะเศรษฐกิจ เพื่อเป็นทางออก-ทางคิดทางหนึ่ง..

ยังไม่จบ...จึงขอนำเสนอต่อ   รัฐบาล ญี่ปุ่นส่วนกลาง นำนโยบายให้ประชาชนชาวสวน ชาวไร่ญี่ปุ่นแก้ปัญหาการปลูกส้มยูสุ ชาวเกษตรทุกคนน่าจะเชื่อรัฐบาล ก็ปลูกส้มกันใหญ่โต...เกือบทุกหมู่บ้านปลูกส้ม...ผลก็คือ...ส้มมันก็ล้นตลาด   รวมทั้งส้มของหมู่บ้านอุมะจิด้วย...   ชาวบ้านอุมะจิแย่อยู่แล้ว...มาเจอส้มล้นตลาดอีก คน...จนอยู่ก็ยิ่งจนหนัก...   ถ้าประชาชนบางประเทศ เจอแบบนี้เขาคงเดินขบวนเอาส้มมาเทกลางถนน แล้วก็เปิดถนนประท้วงแล้ว   แต่ชาวบ้านอุมะจิไม่ทำเช่นนั้น   พวกเขาเรียกประชุมกัน...เมื่อพึ่งรัฐบาลแล้วพัง...ก็ต้องพึ่งตัวเอง...   หมู่บ้านอุมะจิ อยู่ห่างตัวเมืองใหญ่เพียงร้อยกว่ากิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางมาประมาณ 2 ชั่วโมง...   ชาวบ้านมองไปรอบตัว...มองให้รู้ว่าหมู่บ้านเรามีอะไรบ้าง...   มีไม้...   มีส้ม...   แล้วก็มี...น้ำแร่ร้อน...   ขายไม้เจ๊งไม่เป็นท่า...ขายส้มก็เจ๊ง...เหลืออีกอย่าง...น้ำแร่ร้อน...   ลองเอาน้ำแร่ร้อนออกมาขายซิ...   เปล่า...ไม่ใช่เอามา ''กรอกขวด'' ขายมันง่ายไป...   ลงทุนอีกหน่อยซิ...ลงทุนเปิดโรงแรมเล็กๆ...แล้วให้คนในเมืองมาพัก...เพื่ออาบน้ำแร่ร้อน...   คำถามของชาวบ้านต่อมา...แล้วจะให้คนในเมืองรู้ได้อย่างไรว่า...เรากำลังเปิดโรงแรมให้คนญี่ปุ่นมาอาบน้ำแร่ร้อน...   คำตอบคือ...ต้องโฆษณา...   ไอ้การโฆษณานั้น...ก็ไม่ใช่ไปกราบไหว้วิงวอนขอให้เขาโฆษณาฟรี-ฟรี...ต้องระดมทุน...ทำโฆษณาสินค้าแบบทำธุรกิจกันเลย...   ครับ... ชาวบ้านหมู่บ้านอุมะจิ แม้จะยากจนจะแย่อยู่แล้ว เมื่อเห็นดีด้วยต่างก็ระดมทุนทุบกระปุกบ้าง หยิบยืมเงินญาติพี่น้องบ้าง ธนาคารบ้าง เอามาลงขันลงทุนกัน   แต่ก็มีคนค้านนะ...จนอยู่ แล้วถ้าลงทุนผิดพลาดมิหมดตัวกันหรือ...พอเพียงดีกว่าน่า...มีน้อยใช้น้อย... รอให้เศรษฐกิจรอบตัวเราดีขึ้น...แล้วเราก็ดีตามไปเอง...   คน ค้านน้อยกว่าคนสู้...คนญี่ปุ่นเขามีวินัย มีประชาธิปไตย...เสียงส่วนน้อยมีน้อยกว่าเสียงส่วนใหญ่...เสียงสู้-สู้... ช่วยเหลือตัวเองมากกว่าพอเพียง รอให้รอบตัวเขาดีแล้วดีตามเขา...   หลังจากทำโฆษณา คนในเมืองใหญ่แห่กันมาที่หมู่บ้านอุมะจิ นับหมื่นๆ คน มาเช้ากลับเย็นบ้าง มาค้างคืนบ้าง   เมื่อ มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยววันละนับพันคน...ชาวบ้านก็เอาไม้มาแกะ และเอาผลส้มมาขายบ้าง เอามาคั้นเป็นน้ำส้มขาย...ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า...จนกลายเป็นสินค้าส่งออกไป ขายนอกหมู่บ้าน เพราะนักท่องเที่ยวบางคนเป็นนักธุรกิจ   ชาวหมู่บ้านอุมะจิพลิกเศรษฐกิจให้กับตัวเอง เพราะความคิดของคนในหมู่บ้านช่วยกัน   แต่ ความร่ำรวย ความสำเร็จของชาวบ้านอุมะจิ ไม่ใช่แบบมวยวัดนะครับ เป็นการจัดธุรกิจแบบมีระบบ...ไม่น่าเชื่อว่า...ชาวบ้านจะทำได้...เขามี กลยุทธ์ดังนี้ครับ...   1. เขาขายตรงต่อผู้ซื้อ...ติดต่อตรงระหว่างผู้ผลิตกับผู้บริโภค   2. วิจัยผลิตภัณฑ์ แต่เดิมผลิตผลส้ม ผลิตน้ำส้มเข้มข้น ต้องเอาไปละลายน้ำก่อนดื่ม คนซื้อไปเกิดปัญหา เขาจึงวิจัยคิดสูตรน้ำส้มพร้อมดื่มทันที...นี่คือผลทางวิจัยของชาวบ้าน   3. พวกเขาไปออกบูทส่งเสริมการขาย   4. ชาวบ้านลงทุนจ้างมืออาชีพมาช่วย (ไม่ใช่มาขอฟรี) ออกแบบฉลากหีบห่อ   5. พวกเขาลงทุนโฆษณาไม่ใช่ขอฟรี เขาลงทุนโฆษณาทีวี โดยเสียเงิน ไม่ใช่ไปวิงวอนขอโฆษณาฟรี   6. พวกเขาสานสัมพันธ์กับผู้ที่มาเที่ยวในหมู่บ้าน เขาจะขอที่อยู่ วันเกิด แล้วก็ส่งบัตรอวยพรไป   มีอยู่อย่างหนึ่งที่คิดกันไม่ถึงคือ   ถนน เข้าหมู่บ้านตามปกติคับแคบเป็นหมู่บ้านชนบท...ทีแรกชาวบ้านก็อยากขยาย...แต่ ปรากฏว่า...นักท่องเที่ยวชอบบรรยากาศ บอกว่าเป็นชนบทดี...ชาวบ้านก็เลยยอมลำบากรักษามันไว้   นี่แหละครับ...เชื่อผมเถอะน่า...วันนี้...เราพึ่งใครไม่ได้แล้ว...กราบไหว้เทวดา-เทวดาก็ช่วยไม่ได้...   นอกจาก...เราต้องช่วยตัวเอง!